انواع مختلفی از دیابت وجود دارد: دیابت نوع ۱، دیابت نوع ۲ و دیابت حاملگی
دیابت نوع ۱ یا دیابت وابسته به انسولین اغلب در کودکان و نوجوانان دیده می شود و علت آن از بین رفتن سلول های مولد انسولین پانکراس است (۴). کنترل دیابت نوع ۱ با تزریق روزانه انسولین امکان پذیر است. علت دیابت نوع ۱ شناخته شده نیست و در حال حاضر نمی توان آن را پیشگیری کرد.
علائم این بیماری شامل دفع بیش از حد ادرار (پر ادراری)، تشنگی، گرسنگی دائمی، کاهش وزن، تغییرات بینایی و خستگی است. این علائم ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد (۲).
دیابت نوع ۲ هنگامی رخ می دهد که بدن دیگر انسولین کافی تولید نکند، یا برای استفاده از انسولینی که می سازد دچار مشکل شود، که باعث بالا رفتن قند در خون می شود. در طول زمان، این امر باعث صدمه زدن به عروق خونی و عصب ها می شود و می تواند به عوارض جدی منتهی گردد.
انتخاب یک شیوه زندگی سالم تر می تواند به جلوگیری یا کنترل دیابت نوع ۲ کمک کند و بطور محسوسی خطر بیماری قلبی و سکته مغزی را در شما کاهش دهد (۲۰).
علائم دیابت نوع ۲ شبیه دیابت نوع ۱ است، اما اغلب خفیف تر و کم رنگ ترند. در نتیجه این بیماری ممکن است چند سال پس از شروع تشخیص داده شود، و زمانیکه عوارض آن بوجود آمده است (۲).
تشنگی غیر عادی، تکرر ادرار، تغییر وزن بدون برنامه ریزی (چاق یا لاغر شدن)، خستگی مفرط یا کمبود انرژی، تاری دید، عفونت های مکرر و یا در محدوده زمانی معین، بریدگی و زخم هایی که دیر خوب می شوند، سوزن سوزن شدن یا بی حسی در دست ها و پاها، مشکل در نعوظ از جمله علائم دیابت نوع ۲ می باشند (۲۰).
چنانچه یک یا تعداد بیشتری از موارد زیر درباره شما صدق کند، ممکن است در معرض خطر بروز دیابت نوع ۲ باشید: پیش- دیابت، وزن زیاد یا چاقی، سن (افراد ۴۰ سال یا بالاتر در معرض خطر بیشتری قرار دارند)، فشار خون بالا، نداشتن فعالیت بدنی، سابقه دیابت در خانواده، عضوی از جمعیت های قومی از جمله آسیای جنوبی، آسیای شرقی، افراد بومی و سیاه پوست و دارای سابقه دیابت حاملگی (۲۰).
چقدر دیابت شایع است؟
در سال ۲۰۱۵ ، ۳۰٫۳ میلیون نفر در ایالات متحده یا ۹٫۴ درصد از جمعیت دیابت داشتند. بیش از ۱ در ۴ نفر از آنها نمی دانستند که این بیماری را دارند. دیابت ۱ از ۴ نفر بالای ۶۵ سال را مبتلا می کند. حدود ۹۰-۹۵ درصد از موارد در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ هستند
چنانچه هر یک از این علائم گفته شده دیابت در شما وجود دارد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. کنترل صحیح می تواند از بروز دیابت جلوگیری کرده و عوارض مربوط به این بیماری را به تأخیر بیندازد.
این بیماری از جدی ترین مشکلات تهدیدکننده سلامت در اغلب کشورها می باشد. امروزه به علت طیف گسترده عوارض غیر قابل برگشت این بیماری از جمله: نارسایی کلیوی، بیماری های قلبی-عروقی، آسیب های عصبی، قطع عضو، از دست دادن بینایی، سکته مغزی و زخم های دیابتی (زخم پای دیابتی)، درمان این بیماری در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به شدت دارای اهمیت می باشد (۱۴).
چه مشکلات سلامتی ممکن است افراد مبتلا به دیابت ایجاد کنند؟
با گذشت زمان ، قند خون بالا منجر به مشکلاتی از جمله می شود
بیماری قلبی
سکته مغزی
بیماری کلیوی
مشکلات چشم
بیماری دندانی
آسیب عصبی
مشکلات پا
شما می توانید برای کاهش احتمال بروز این مشکلات اقدامات بهداشتی و پیشگیرانه را انجام دهید.
در ذیل به اختصار به برخی از عوارض دیابت می پردازیم:
حدود دوسوم افراد مبتلا به دیابت در اثر بیماری های قلبی جان خود را از دست می دهند. اگر فردی دیابت داشته باشد احتمال سکته قلبی او تا ۴ برابر بالا می رود. رگ های خونی در بیماران دیابتی در اثر ایجاد پلاکت ها تنگ می شوند، جریان خون کاهش پیدا می کند و خون ه می شود.
اگر به مدت طولانی دچار بیماری دیابت باشید خطر ایجاد بیماری های مزمن کلیوی از جمله نارسایی کلیوی زیاد می شود. کنترل دیابت، کلسترول و فشار خون باعث کاهش بیماری های کلیوی می شود.
مویرگ های خونی، اکسیژن و مواد مغذی را به شبکیه چشم می رسانند و افزایش قند خون باعث تخریب این رگ های کوچک می شود. به این تخریب که در بیماران دیابتی اتفاق می افتد رتینوپاتی می گویند که باعث از دست دادن بینایی می شود.
با عدم کنترل دیابت و گذشت زمان قند خون بالا می رود و به اعصاب فرد بیمار آسیب وارد می کند که برگشت ناپذیر می باشد و علائم آن شامل سوزش، بی حسی ، درد و گز گز کردن دست و پاها است.
اغلب زخم های پا در بیماران دیابتی عفونی شده و پیشرفت بالقوه ای به سمت سلولیت دارد. این زم ها اگر به سرعت و به طور مناسب درمان نشود، منجر به عفونت خون و گانگرن شده و در نهایت باعث قطع عضو می گردد (۶ و۱۶). گانگرن اصطلاحی است که در توافق نامه بین المللی در مورد زخم پای دیابتی گفته شده، و به عنوان یک نکروز پیوسته پوست و ساختار زیرین آن (عضله، تاندون، مفصل یا استخوان) تعریف شده است( ۱۶). گاهی در زخم پای دیابتی قسمتی از پوست بیماران دیابتی از بین رفته و شما می توانید بافت زیرین آن را ببینید. این عارضه می تواند حتی پس از یک آسیب دیدگی خفیف نظیر قرار گرفتن پای بر روی یک سنگ کوچک هم ایجاد شود.
زخم های پا را از نظر عمق زخم به ۳ درجه تقیسم بندی می کنند.
زخم های دیابتی درجه ۱ کاملا سطحی بوده و بدون نفوذ به قسمت عمیق تر از درم می باشند.
زخم های دیابتی درجه ۲ عمیق می باشد و به ناحیه ی زیر درم و ساختار زیر جلدی (شامل عضله و تاندون) نفوذ می کند.
زخم های دیابتی درجه ۳ تمام لایه های بعدی پا شامل استخوان و یا مفاصل (استخوان باز و ) را نیز درگیر می کند. (۱۶)
در برخی موارد، زخم های دیابتی بدتر شده و به شدت عفونت می کند و التیام نمی یابد. به مرور این عفونت گسترش پیدا کرده و به مفاصل و استخوان های مجاور سرایت می کند. در این حالت درمان زخم های دیابتی حتی با مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک هم دشوار می باشد و تنها راه حل پزشکان، جراحی قسمت عفونی شده و برداشت آن از اندام مربوطه می باشد.
از آنجایی که زخم بیماران دیابتی معمولا روند طبیعی درمان را به خوبی طی نمی کند و التهاب زخم به طور غیر طبیعی افزایش می یابد، میزان تکثیر و رشد باکتری ها بیشتر شده و به مرور توانایی طبیعی بدن برای بازسازی و ترمیم زخم کاهش می یابد (۱۴). بنابراین درمان صحیح و به موقع در این بیماران حائز اهمیت است. از طرفی جلوگیری از قطع عضو نه تنها برای بیمار دیابتی بلکه برای جامعه از لحاظ منافع مستقیم و غیر مستقیم اقتصادی اهمیت ویژ ای دارد (۱۲). قطع عضو سیاه شده بیمار دیابتی در اثر عفونت، درمان قطعی این عارضه نمی باشد و با قطع عضو سیاه شده، عفونت به طور کامل از بدن بیمار تخلیه نمی شود. عفونت نه تنها در موضع سیاه شده بلکه در قسمت بالای این عضو نیز پراکنده شده است. در نتیجه قطع عضو نمی تواند منجر به درمان و بهبودی فرد گردد.
شیائومی از گوشی جدیدش redmi K30 pro رونمایی کرد